De dag begon uitzonderlijk. Henk trok veel bekijks door te arriveren met drie wielen onder zijn auto. Na de benodigde organisatorische zaken vertrok de bus iets later dan gepland. Bijna aangekomen bij de grens, stonden de koffie, thee en uiteraard het gebak al op ons te wachten. Zelfs aan de conditie was gedacht. We moesten eerst een stukje lopen alvorens de nieuwe calorieën genuttigd konden worden. De reis werd voorspoedig voortgezet naar Königswinter. Daar stond de lunch al klaar. Onze leden lieten zich die goed smaken alvorens het stadje te bezichtigen.

De bezichtiging van het stadje werd door vele dammers verschillend ervaren. Enkelen zagen niet veel meer dan het eerste terras. Anderen zijn zowat alle geopende winkels binnen geweest. Aangezien Rita even zelf de benen wou strekken, was er een andere mogelijkheid om de rolstoel optimaal te benutten. Pierre nam met knikkende knieën plaats in het vehikel. Broeder Henk zette meteen een spurt in, zodat Rita ook bijna haar loopstok kwijt was. Rita en Truus hadden inmiddels een winkel gevonden waar ze thee verkopen. Niet alleen thee, maar ook kopjes en mokken waren er te koop. Wim vond er de meest geschikte beker voor als Henk een keer kampioen zou worden. Een heuse beker met twee handvatten en een koffiepot er bovenop. Onderweg van Königswinter naar Altenahr stonden we een uur stil. Nabij Bonn zette chauffeur Toon zijn bolide bij een verkeerslicht achteruit. Hij bleek een achterliggende BMW geraakt te hebben. De plaats waar de BMW was geraakt, was zowat de enigste plek op de auto waar geen deuk inzat. De Chinese bestuurder ervan liet de politie komen. En wij maar wachten. Verderop reden we door het mooie Ahrdal. Jammer genoeg was het niet echt zonnig. Toch kregen we mooie uitzichten aangeboden.

Achteraf bleek dat de beleving van Altenahr ook zeer verschillend was. Enkelen hadden slechts vier muren gezien; mogelijk de binnenzijde van een weinstube. Anderen hadden na een forse training toch weer een terras zien te vinden. Ook was door een kleine delegatie de kabelbaan met een bezoek vereerd. De Duitse Wurst werd belangrijker gevonden dan de bus. Gelukkig kwam onze jeugd nog redelijk op tijd op de bus afgestapt. Voor de rit van twee uur werd drank voor een hele week meegenomen. De reis ging verder zonder oponthoud naar Thorn. We kregen daar, dankzij Truus, een goed diner voorgeschoteld. Na het diner werd gestart met de prijsuitreiking. Het werd de meest complexe prijsuitreiking die ooit door D’Amateurs werd gehouden. Zowel onze wedstrijdleider als onze voorzitter hadden zelf een prijs gewonnen. En die aan jezelf uitreiken, maakt het kussen zo moeilijk. Daarbij kwam ook nog het probleem dat Barend verdergaande eisen stelde. Sandra moest eraan te pas komen om de prijs voor het sneldamkampioenschap op een gepaste wijze te overhandigen. Tijdens de prijsuitreiking memoreerde onze voorzitter nog eens aan een ver verleden, waarin een beker bestond voor de beste progressie. Vijftien jaar geleden was Ad Boeren de laatste winnaar hiervan. Dit seizoen is er één waarvoor het bestuur heeft gemeend ook een extra beker beschikbaar te moeten stellen, en wel voor het kampioenschap volhouders. Barend had de eer om de felbegeerde trofee uit te reiken.